بسیاری «افعی تهران» را سریالی زرد پیش بینی می‌کردند، اما به خواسته‌ام که دنبال کردن این سریال بود احترام گذاشتم.
با پخش آخرین قسمت از پلتفرم فیلم نت از تصمیم خود راضی و خرسندم.
سریالی جذاب با داستانی جدید، بدون اضافه گویی که در ۱۴ قسمت به پایان رسید.
یکی از هیجانی‌ترین سکانس‌ها، بازی دو نفره‌ی پیمان معادی و سحر دولتشاهی در قسمت پایانی بود، بنظرم هر دو یکی از بهترین بازی‌های خودشان را به نمایش گذاشتند.
• چرا این سریال را دوست داشتم؟
•پایان بندیِ بی نظیر.
•انتخابِ شغلِ مناسب برای قاتل.
•هیجانی که در هر قسمت بیننده را غافلگیر می‌کرد.
•سیر و روند سریال به گونه‌ای بود که ببینده را با سئوال مواجه می‌کرد اما گیج کننده نبود.
•قاتلان سریالی همیشه آرام و خونسرد به نظر می‌رسند. پیمان معادی این نقش را در خور اجرا کرد.
•از کوره در رفتن‌های نابهنگام که اکثرن ریشه در کودکی داشت، بسیار منطقی و قابل باور نوشته شده بود.
•بسیار ماهرانه به این موضوع پرداخته بودند که؛ همه‌ی انسان‌ها از ابتدای خلقت قاتل و جانی نیستند.
👈🏻شخصیتِ آرمان بیانی را دوست داشتم زیرا؛
آرمان در قسمت‌های ابتدایی مادرش را یک قدیسه معرفی می‌کرد در حالیکه داشت از تصوراتش در موردِ مادر ایده‌آلش حرف می‌زد.
او بسیار دلنشین در سکانسی به مادرش گفت:« بچه بودم عقلم نمی‌رسید فکر می‌کردم آدم بدِ اونی که داد میزنه.»
مردی مسئولیت پذیر و جدی در کار و حرفه‌اش بود.
موضوع جذاب دیگر آمادگیِ آرمان بیانی و برنامه‌ای از قبل طراحی شده در بازجویی شب تولدش بود.
مسئله‌ی دیگر، عمل کردن به قولی که به مرضیه داد.
#برداشت_شخصی